Afgelopen donderdag mocht ik als vrijwilliger via Stichting Nederland Cares (www.nederlandcares.nl) een middag doorbrengen met de locals die geen dak of thuis hebben. In de beschrijving stond dat ik wel stevig in mijn schoenen moest staan bij deze groep en bereid moest zijn om het initiatief te nemen. Zoals velen stelde ik geheel onterecht mensen voor die geen bezigheden hadden behalve overleven en waarschijnlijk veelal een verslaving hadden. De beveiliger voor de deur van de dagopvang bevestigde mijn vooringenomen beeld zelfs toen ik aan kwam fietsen. En ja, er waren mensen met een verslaving, maar bovenal werd ik geconfronteerd met mijn eigen vooroordelen over deze medestadbewoners.
Zo sprak ik met een voormalig leraar handelswetenschappen die in een camper woonde en tussen de straatmuzikanten een niche had gevonden met zijn flamencogitaar, een voormalig schoonmaker in de zorg die zijn eigen eitjes had meegenomen voor op het gratis bolletje brood, een jonge man die een kamer deelde met 4 anderen en een aantal dagen per week wat geld verdiende als verkoper van groente en fruit, dé grote knuffelbeer die met een glimlach werd ontvangen en mij overspoelde met grappen en complimenten, de jonge man die zelf geen telefoonrekening kon betalen dus hier kwam om te bellen naar een overheidsinstantie, de man die gelukkig was zolang zijn vrouw en kinderen dit waren en zo kan ik nog wel even door gaan.
Onder hen waren ook straatnieuwsverkopers. Ze vertelden dat het helemaal niet erg was als iemand de krant niet kocht, maar wat hun echt verdrietig maakte was het feit dat mensen hun niet zien staan: niet aankijken, niet begroeten, niet antwoorden… simpelweg doen alsof ze niet bestaan. Het sociale isolement waarin ze langzaam steeds meer belanden, waardoor hun zelfbeeld geraakt wordt en ze terughoudender worden in contact met anderen.
In gesprek met de vrijwilliger na afloop vertelde ik haar dat ik geraakt was door deze verhalen. En vroeg haar hoe ik kon helpen. Zij vroeg mijn verhaal vooral te delen, zodoende deze blog. Want zo stelde zij terecht:
elke verandering komt uit eigenwaarde,
en om die te houden of terug te vinden is het van belang dat je simpelweg gezien wordt.
Dit gaat over een specifieke doelgroep, echter dit is ook de kern van mijn vak als coach en manager: mensen écht zien. Alleen dan kan je het maximale potentieel benutten. Aangezien dat mijn passie is, wil ik dat ook in 2018 blijven doen. En dan breder dan alleen maar met mijn medewerkers en coachees. Voor mijn eerste voornemen voor 2018 heb ik dan ook al mijn eerste actie gepland: woensdag help ik bij de Voedselbank.
Wil je een keer samen met mij vrijwilligerswerk doen of sparren over hoe je het potentieel van medewerkers écht kunt zien en ontwikkelen? Neem dan contact met me op: Hanneke@36punt9.nl of op 06-24269111.
